Straattuig meppen in achterafsteegjes, met je maatjes een hapje eten bij Jungle Boy, neergeschoten worden door je eigen baas: een beetje Yakuza-speler is het inmiddels wel gewend. Ook Ichiban Kasuga, de splinternieuwe hoofdrolspeler van dit deel, ontkomt er niet aan. Als jongeling verleent hij zijn ouwe gangsterbaas een grote dienst door twintig jaar de bak in te draaien voor, hoe A-Team, a crime he didn’t commit. Na die lange zit wordt hij echter niet bepaald met open armen weer ontvangen.

Waar Yakuza zich normaal gesproken afspeelt in Kamurocho (de fictieve versie van Tokio’s rosse buurt Kabukicho), is Ichiban gedwongen onder te duiken in Yokohama. Ook geen veilige wijk! Deze locatie staat in het spel onder hoogspanning: drie rivaliserende bendes (een Japanse, Koreaanse en Chinese) zijn in een bittere patstelling verwikkeld die elk moment kan omslaan in oorlog. Ichiban komt hier middenin terecht en in ware Yakuza-traditie buitelen binnen de kortste keren tientallen complexe achtergrondverhalen over elkaar heen om je bezig te houden.

Meer is meer
Wat is nu precies de aantrekkingskracht van deze gameserie? Sega-studio Ryu ga Gotoku ontwikkelt al jaren volgens de filosofie ‘more is more’. Yakuza-spellen bieden een relatief kleine open wereld (vaak een enkele stadswijk) die bomvol zit met activiteiten en verzamelbare objecten. Het is overweldigend, bombastisch en humorvol – en meer dan een beetje meanderend. Verwacht gerust dat je in de openingsuren vooral naar tussenfilmpjes en uitgesponnen dialogen kijkt die heel langzaam de personages uitbouwen en gebeurtenissen opzetten. Je moet er maar op vertrouwen dat het later ergens toe leidt. De grootste aantrekkingskracht is eigenlijk helemaal niet de gameplay, waarin je voornamelijk door straatjes rent, mensen aanspreekt dan wel in mekaar timmert, en allerhande minigames uitvoert, maar…

Het zijn de personages. De aimabele, kinderlijke, gewelddadige, overdadig getatoeëerde, eervolle, drinkende maar nooit gebruikende bendeleden waarmee je op pad gaat. Spreek met een Yakuza-liefhebber en het gaat al snel over Kiryu en Majima, en de absurdistische kolder die juist in de uithoeken van het spel plaatsvindt. Zijverhaaltjes over poedelnaakte bodybuilders, wegwaaiende toupetten of duiven aan de balie. Bizar en uitgesproken Japans.

Vibratorslagzwaard
En daar komt nog bij dat Like a Dragon een turn-based JRPG is, geïnspireerd door Dragon Quest. Geen slijmmonsters en draken in dit spel natuurlijk; je vecht tegen uitgebluste zakenmannetjes, potloodventers en toeristen. Je wapens zijn geen zwaarden, maar seksspeeltjes als knuppels en microfoons als iemand in je team toevallig ‘idool’ als beroep heeft. Vette knipoog, vette lach.

Technisch zit dit allemaal behoorlijk goed in elkaar. Het ziet er prima uit (getest op PS4), waarbij vooral de personages veel karakter en mimiek in het gezicht hebben. Yokohama, hoewel wat minder interessant om doorheen te rauzen dan Kamurocho, is bij vlagen sfeervol. Laadtijden zijn lang, maar na tientallen uren is er nog geen bug of glitch bespeurd.

Nummer één?
Like a Dragon is een typische Yakuza-game: overdadig, schmierend, een vijftig uur durend gangstermelodrama. Je weet zelf wel of je daar op zit te wachten. Opvallend is dat het JRPG-systeem toch minder frisheid toevoegt dan verwacht en dat er minder variatie in zit dan in Judgment, de spin-off van een jaar geleden. Waar je daar afwisselend moest speuren, sloten kraken, doelwitten achtervolgen enzoverder, blijft deze game een beetje steken in het straatje-lopen-en-vechten-maar.

Daar staat tegenover dat Ichiban een fijne, nerdy krachtpatser is om te spelen. De in elkaar grijpende verhalen zijn sowieso weer mooi om te volgen, dus ook al is dit geen wereldschokkend deel (voor nieuwkomers raad ik tóch Judgment aan), de fan krijgt hier een prima maaltijd te verstouwen. HP & MP hersteld, relatie met je teamgenoten omhoog!

Roderick Leeuwenhart