Winkelmand

Volg ons op Social media

The Great Ace Attorney Chronicles

Het grootste criminele mysterie van The Great Ace Attorney Chronicles zit niet in het spel zelf: waarom duurde het zes jaar voordat deze spinoff van Capcoms legendarische Phoenix Wright: Ace Attorney-serie eindelijk werd vertaald naar het Engels?

Voor legioenen fans was het een hoofdpijndossier. In 2015 en 2017 verschenen in Japan twee ogenschijnlijk geweldige games die nooit wereldwijd werden uitgebracht. Rondspeurend op de plaats delict zijn er wel aanwijzingen te vinden waarom niet. Ten eerste is de setting van de spellen zowel het Victoriaanse Londen als het Japan uit het Meiji-tijdperk: eind negentiende eeuw. Vreesde Capcom dat dit te buitenlands zou zijn voor een Amerikaans publiek dat tot nu toe had rondgehangen met een hamburgeretende Phoenix Wright uit ‘Los Angeles’? Was het de meer literaire inslag, met Japanse schrijvers en referenties naar Charles Dickens, die te hoog gegrepen zou zijn? Of zaten er toch nét iets te veel racistische sneren in, geuit door Britse personages richting de jonge Japanse advocaat?

Herlock Sholmes

Hoe het ook zij, de twee titels zijn nu eindelijk vertaald en uitgebracht, in glorieuze HD zelfs (oorspronkelijk waren het Nintendo 3DS games). En dat levert een hóóp Ace Attorney op. Verwacht al snel zestig uur bezig te zijn voordat je de credits ziet rollen. In die uren leef je mee met een voorouder van Phoenix: Ryunosuke Naruhodo. Deze jonge rechtenstudent wordt meegetroond van het fin de siècle Japan, waar de rechtspraak nog in de kinderschoenen staat, naar het ‘middelpunt van de wereld’ – Londen. Samen met zijn assistente Susato krijgt hij te maken met een scala aan wonderlijke personages. Niet in de laatste plaats de beroemde detective Herlock Sholmes (een parodievorm van Sherlock Holmes die al bijna net zo lang bestaat als de ‘echte’, gecreëerd door schrijver Maurice Leblanc voor zijn verhalen over gentlemandief Arsène Lupin). Sholmes blijkt een wat ongrijpbaar figuur dat Ryunosuke net zo vaak dwars zit als helpt in zijn tocht door de onderwereld rond de Theems.

Prikkelbare jury

Een van de dingen die oudgedienden meteen zullen opvallen is de grote variatie in deze spellen. Het oude ritme van ‘stukje visual novel, omgevingen afspeuren, dan in de rechtbank de strijd aangaan met de aanklager’ wordt hier opgeschud. Zo leidt niet elke zaak automatisch naar de rechtbank, maar kan het zomaar zijn dat je samen met Sholmes een mysterie oplost door zijn kromme hypothesen recht te trekken. Dat gebeurt in typische ‘de moordenaar is in deze kamer en ík weet wie het is’-uiteenzettingen. Geestig! Komt het echter toch tot een krachtmetingen met de angstaanjagende aanklager Barok van Zieks, dan kom je ook hier voor verrassingen te staan. Het rechtssysteem werkt in Engeland met een jury, een zeer prikkelbare en wispelturige jury, die zomaar kan beslissen dat de zaak voorbij is door de verdachte schuldig te bevinden. Het is dan aan Ryunosuke om hun tegenstrijdigheden bloot te leggen. Door al deze toevoegingen heeft Chronicles een aangenaam afwisselend ritme.

Autoplay

Wat minder ben ik te spreken over de mysteries zelf. Die vallen ietwat tegen. Het zijn zaken waarbij je bijvoorbeeld al snel doorhebt dat het een ongeluk was, of wie erachter zat. Het is lastig om te zeggen of dit niet gewoon gewenning is, maar het voelde wat minder ingenieus aan dan eerdere spellen (of latere, in het geval van het briljante Spirit of Justice). Gekoppeld aan de observatie dat het verhaal de neiging heeft een tikje te dralen, ben je daarom blij dat er een autoplayfunctie in het spel zit. Klik je die aan, dan gaan de dialogen vanzelf op een leesbaar tempo door en word je alleen lastiggevallen als er een keuzemoment of puzzel is om op te lossen. Dat bleek heerlijk te werken. Mocht je in zijn geheel geen zin hebben om te gamen en wil je deze games puur als visual novel beleven, dan is zelfs daar een optie voor.

Just remember, ducky

Zoals we inmiddels mogen verwachten van deze serie, is de vertaling naar het Engels ronduit briljant. Van spitsvondig ‘Cockney slang’, waarbij woorden zijn vervangen door ongerelateerde termen die er toevallig op rijmen, tot upper class Londenaren waar de draak mee wordt gestoken. Het duizelt elke keer weer hoe ze er in vredesnaam opkomen – geen slechte eigenschap voor een spel waarin je voornamelijk tekst leest. Maar vlak het visuele spektakel niet uit: de omgevingen en personages zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Daarbij viel het me wel op dat er kwalitatief onderscheid is tussen de prachtig ontworpen hoofdfiguren en de stilistisch wat eenvoudigere bijrolspelers. Dat is waarschijnlijk een uitkomst van de veel grotere cast dan in eerdere spellen: er worden twee tot drie keer zoveel personages gebruikt als hiervoor. Het is Capcom daarom ook vergeven.

Vakantiedagen opnemen

Mogen we blij zijn dat deze collectie eindelijk in het Westen is uitgebracht? Nou en of. De kwaliteit is ouderwets hoog en de kleine minpuntjes over kwaliteitsverschillen in designs en een iets trage vaart drukken de pret niet. Neem een flinke vakantie om dit te spelen, want hier moet je wel even voor gaan zitten. De enige Ace Attorney spinoff die we nu nog moeten krijgen uit het Japans is Miles Edgeworth: Perfect Prosecutor 2, dan zijn we helemaal compleet.

Post a Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.