Voor mij kwam The Centennial Case: A Shijima Story compleet uit het niets. Een game met echte acteurs van Square Enix, ontwikkeld door een team dat op het eerste gezicht niet bijzonder veel ervaring heeft met FMV-spellen? Ik moest het nog maar zien. 

Het gebruiken van echte acteurs voor videogames gebeurt in Japan niet zo vaak. In het Westen heb je inmiddels een aardige collectie van filmachtige games waarin je zelf keuzes maakt, veelal uitgebracht en/of ontwikkeld onder leiding van de Britse uitgever Wales Interactive. In Japan is dit veel minder het geval, maar was er in 2020 wel ineens Death Come True – een meer dan prima poging naar mijn mening. The Centennial Case gooit het over een heel andere boeg en kun je eerder omschrijven als een interactieve serie dan een interactieve film. Met een speeltijd van ongeveer vijftien uur speel je er namelijk wat langer over. Ook bevat het echt wel meer gameplay dan de gemiddelde ‘filmgame’. 

Het Shijima-mysterie

Als schrijver van detectiveverhalen, Haruka Kagami, bezoek je de familie Shijima. Er is een skelet opgegraven bij de kersenboom in de tuin van het landhuis. De familie vraagt jou om de geschiedenis in te duiken en te achterhalen wie er bij de kersenboom is begraven.

Wat volgt is een reeks bijzondere moorden – zowel in het verleden als in het heden – waarvan jij de moordenaar mag achterhalen. Dat gebeurt steeds in twee delen: het verhaaldeel en het puzzeldeel. Het verhaaldeel is waar de personages hun acteerkunsten vertonen. Hier krijg je informatie over het verhaal, de personages, de moord en kun je ook zelf nog hints verzamelen. In het puzzeldeel koppel je de verzamelde hints steeds aan de verschillende mysteries die onderdeel zijn van de moordzaak. Zodra je alle draadjes aan elkaar geknoopt hebt, volgt de ontmaskering. 

Hoewel de verschillende moorden in principe op zichzelf staan, is de koppeling tussen verleden en heden sterk aanwezig. Daardoor kijk je al snel ongeduldig uit naar het volgende hoofdstuk. Ik moet eerlijk zeggen dat de uiteindelijke ontknoping wel het een en ander te wensen over liet. Het is geen Danganronpa waar op het eind nagenoeg elk detail wordt ingevuld. Desalniettemin: overtuigend genoeg.

Echte acteurs

Nu wil het toeval dat ik regelmatig ook naar Japanse dramaseries kijk. Wat me daar vaak opvalt – en wat in The Centennial Case niet anders is: het acteerwerk van Japanners laat soms nogal te wensen over. Of dat te maken heeft met honne en tatemae weet ik niet (Japanners acteren in het dagelijks leven ook al enigszins), maar voelt wel wat statischer dan je van een westerse film of serie gewend zou zijn. 

Conclusie

Al met al kijk ik vooral terug op een echt unieke ervaring. Detectivegames heb ik genoeg gespeeld en interactieve films inmiddels ook. Maar de combinatie was mij nieuw; de uitvoering ervan vind ik goed genoeg. Het verhaal blaast je niet van je sokken en ik snap ook dat veel mensen de afwisseling tussen filmstukken en gameplay moeilijk vonden, maar toch deed het mij juist goed om beide ‘soorten’ games een keer in één te spelen.

Zie ik verbeterpunten voor de volgende poging van Square Enix? Zeker weten. Maar de blijdschap dat dit spel überhaupt bestaat overheerst. In het interview met director Koichiro Ito – ook te lezen in AniWay 68 en op deze website – blijkt dat het niet makkelijk is om een spel als dit van de grond te krijgen in Japan. Kudos voor Square Enix dat ze deze release mogelijk hebben gemaakt en het verzoek aan u, beste lezer, om deze game (of een andere Japanse live-actiongame) zeker een kans te geven!